अंश बाडफाँड

कविता

-निरज दाहाल

याद छ भाइ तलाइ त्यो रात
ज्वरोले च्यापेर सिकिस्त बनाएको बेला
आमाले रुदै तँलाइ च्यापेर सुतेको दिन ? 
तर आज अंश माग्दा
तैले आमाको काख माग्न सकिनस् ।

तैले त त्यो दिन पनि बिर्सेछस
नभए आज अंश माग्दै गर्दा
बा को काँध कसरी छुटाउँथिस होला र ?
जुन काँधमा चड्न
तेरो र मेरो झगडा पर्ने गर्थ्यो ।

भाइ ,
मैले चाहिँ कसरी भुल्न सके होला है
तलाइ शहरमा राखेर पढाउँदा
बेशीको तिन रोपनी जग्गा बेचेको ?

अनि कसरी बिर्से होला
तेरो बिहे खर्चको लागि
पाखोबारी सस्तैमा बेचेको ?

आमाले कुँडेमा दूध तताएर
कुराउनी कोर्दै गर्दा
बाहिरबाट मलाई चुकुल लगाइदिएर
तँ नै भान्सामा छिटो पुग्थिस
तर आज ,
बा लाई दमले गार्‍हो पार्यो भन्दा
तँ तेरै घरको ढोकाको
भित्रबाट चुकुल लगाएर बसेको छस
अनि आइपुगेको छस्
बा को सास गएपछि
सबैभन्दा अन्तिममा ।।

मलाई अझै याद छ
मेरो बिहेमा
माथ्लो घरको बस्नेत दाइको कोट
र
तल्लो घरकी थपिनी भाउजूको सुन
पैचो मागेर
मैले मेरो बिहे उतारेको दिन
याद त मलाई त्यो पनि छ
तेरो बिहेमा तीन तोलाको सुन
दुईवटा खसी
चारवटा गाडी
तेरो बिहेमा तँ खुशी भइनस सायद ,
जति तेरो बिहेमा म खुशी भएँ ।

आमालाई महिला समुहमा
मिस्री बाँडेको दिन
आमाले कान्छाले खाओस भन्नू हुन्थ्यो
अनि तँ मुख चबाउँथिस
तर गुलियो मलाई हुन्थ्यो
आज तैले अंश माग्दा
मेरो माया अलिकति दे किन भनिनस ?

भाइ ,
तैले परालको कुन्युमा अन्जानमै आगो लगाइस
बा लाई मैले हो भनेर
बा को पिटाइ मैले सहे
तर
आज अंश माग्दै गर्दा
त्यो दिनको पराल लान्छस दाइ भनेर किन सोधिनस ?

तैले अंश खोजेर
सम्पति लिएर गइस
अनि मैले आमालाई पाल्ने होइन
आमा सँगै बस्ने सौभाग्य पाए
ए शहरमा बसेर वकिल पढेको मेरो भाइ
अब त आफै भन त
यो रगतको युद्धमा
मैले जिते कि तैले जितिस ???